JÓZEF WIERZBICKI urodził się 31 stycznia 1904 roku w Górach Karwackich. Jego ojciec Stanisław był Kurpem i grał na skrzypcach w wojsku carskim.  Matka Walentyna z domu Domańska pochodziła z zamożnej rodziny. Józef był najmłodszym z sześciorga dzieci państwa Wierzbickich.

Był dzieckiem zdolnym, więc rodzice umożliwili mu zdobycie wykształcenia. Uczył się w  Przasnyszu, a potem w Seminarium Nauczycielskim w Grudziądzu, gdzie w roku 1926 uzyskał dyplom nauczyciela. Służbę wojskową odbył w Śremie w szkole podchorążych.

W 1927 roku rozpoczął pracę jako nauczyciel w szkołach powszechnych w Leśnie, Czeczewie i Szarłacie. W ostatniej  z wymienionych miejscowości poznał młodą nauczycielkę Wiktorię Żaczek z Werblini na Ziemi Puckiej. W roku 1936 odbył się ich ślub.

Pierwszy syn państwa Wiktorii i Józefa Wierzbickich – Edward urodził się  w roku 1938.

We wrześniu 1939 roku z powodu rozpoczęcia II wojny światowej powołano Józefa do służby wojskowej w obronie ojczyzny. Walczył około dwóch tygodni w Górach Świętokrzyskich, po czym został wzięty do niewoli i jako jeniec wojenny uwięziony w obozach w Niemczech: Prentzlau, Newbrandenburg, Zandbostol. Nie mogąc walczyć dla ojczyzny, Józef rozpoczął w warunkach obozowych, pod opieką kolegów – profesorów polskich uczelni – wyższe kursy nauczycielskie. Ukończył je i po wojnie uznano mu je jako kolejny stopień wykształcenia nauczycielskiego.

Po zakończeniu II wojny światowej Józef Wierzbicki wraz z przyjaciółmi zajął się poszukiwaniem i zbieraniem polskich dzieci rozproszonych podczas wojny po Niemczech. Zorganizowali oni szkoły dokształcające w Delmenhorsti Rotenburgu, gdzie przez rok opiekowali się młodymi Polakami i prowadzili zajęcia szkolne. Dzieci (większość z Wielkopolski) powróciły do ojczyzny drogą morską pod opieką Józefa Wierzbickiego w 1946 roku.

Po powrocie z wojny wraz z żoną i ośmioletnim synem Edwardem udał się Józef na Ziemię Pucką, gdzie podjął pracę
w szkołach kolejno w Kłaninie, Starzynie, Brudzewie, a od września 1947 roku w Połchowie.

Tu objął stanowisko kierownika powszechnej szkoły w Połchowie i wraz z żoną nauczał dzieci. Zajmował się także budynkiem szkoły przy ulicy Łąkowej, jako gospodarz obiektu organizował wszelkie remonty i zakupy sprzętu szkolnego, a także kursy wieczorowe dla analfabetów.

W 1948 roku urodził się drugi syn państwa Wierzbickich – Tadeusz.

Ogromną zasługą Józefa Wierzbickiego dla połchowian jest doprowadzenie do wybudowania nowego budynku szkolnego przy ulicy Dworcowej 2. Oddano go do użytku w 1959 roku.

Oboje państwo Wierzbiccy zakończyli pracę w roku 1970. Zamieszkali w Pucku.

W czasie przebywania na emeryturze byli zapraszani na szkolne uroczystości i wtedy chętnie rozmawiali z uczniami oraz nauczycielami.

Józef Wierzbicki otrzymał w swoim życiu liczne odznaczenia, z których najważniejsze to Złoty Krzyż Zasługi, Krzyż Kawalerski OOP, Medal 1000 – lecia Państwa Polskiego, Zasłużony Ziemi Gdańskiej.

Zmarł 8 maja 1993 roku w Pucku.

Już  2 lata po tym wydarzeniu zaczęto przygotowania do nadania jego imienia szkole, w której wiele lat pracował. Podczas uroczystości 10 maja 1996 roku placówka zyskała Patrona. Od tamtego dnia nazywa się:  SZKOŁA PODSTAWOWA imienia JÓZEFA WIERZBICKIEGO w POŁCHOWIE.